What goes up, must come down....

Vanwege de WK-wedstrijd Spanje - Nederland (waarover later meer), met enige vertraging het verslag. Gisteren onze blokhut later dan gewoonlijk verlaten omdat Ottavio (eigenaar en beheerder van de "Camping") niet eerder wil opstaan dan zeven uur. Bijzondere vent overigens die 's zomers zijn camping beheert en 's winters de wereld over-reist (schreef daarover een boek dat hij Theo cadeau gaf!). Heeft op de camping een mooi huis met een prachtig uitzicht over het dal gebouwd, dat om vergunningstechnische redenen links onder het dak een caravan en rechts een camper heeft ingebouwd. Op die manier kwalificeerde het bouwwerk als "Caravanstalling" waardoor geen bouwvergunning nodig bleek (die hij anders niet zou hebben gekregen).

Enfin, na het ontbijt zijn wij weer op pad gegaan richting 1e stop in Poretto. Mooie omgeving, stevige klimmetjes, maar "another day at the office". Na aankomst de soigneur getroffen op een mooi terras hartje stad. Blijft wonderlijk om te zien hoe de oude garde van het stadje zich hier verzamelt, vrijwel niets consumeert en de hele wereld van commentaar voorziet met brede gebaren en grote uithalen. Door dan maar naar de tweede deel-etappe richting Pistoia, over de Appenijnse waterscheiding. Een beheersbare maar schier eindeloze klim door een steeds smaller wordend rivierdal. Totdat, eindelijk, het water in onze rij-richtng begint te stromen en de weg neerwaarts buigt. Wat volgt is de mooiste afdaling tot dat moment, ruimte op de weg, een prima kwaliteit asfalt, goede bochten en een adembenemend uitzicht over de vallei beneden. Ruim 10 kilometer non-stop afgedaald met tussen de 40 en 60 km/u totdat we vlak voor Pistoia de weg afgaan om de soigneur te ontmoeten. Bleken helaas de lunchplek vanaf de kaart verkeerd te hebben gepland, weer een stuk (en behoorlijk steil) bergop. Derhalve in overleg met de soigneur besloten de steven te wenden richting Montecatini Terme. Na een korte afkoelstop bij een tankstation in Pistoia de laatste 15 km naar het hotel - warm, warm, warm. Dan maar even doorstappen, op een klim een italiaan in strak wielrenpak voorbijgeklommen (toegegeven - wel een paar kilootjes te veel - maar zeker jonger dan 30). Uiteindelijk als postduiven bij het hotel aangekomen. Mooi en verzorgd, maar waar is de soigneur? Die bleek op aanwijzen van zijn Navigator uitgekomen in Montecatini Alto en vervoegde zich (nadat we toch wat ongerust werden) telefonisch voor nadere routebeschrijving na een half uur bij ons. Bleek voor het hotel te staan, maar had dat zelf nog niet door ;-) !

Roemer regelde de toegangscode voor deur en lift van een exclusief Rooftop zwembad en zo bevonden wij ons op het dak van een gebouw in een zwembad met fraai uitzicht over de Appennijnen (waar het ondertussen in de verte al donderde en bliksemde). Uiteindelijk na omgekleed te zjn hebben we Montecatini Terme verkent (mooie vergane glorie), op twee terrassen gestopt om uiteindelijk bij een prima restaurant te eindigen waar we onder het genot van een hap en een drank (Theo; ik heb niet veel gedronken....) de voetbalwedstrijd Spanje - Nederland hebben gezien. Overigens konden de aanwezige Italianen onze bijdrage aan de wedstrijd; het staand uit volle borst meezingen van het Wilhelmus, bijzonder waarderen!

Terug in het hotel bleek de airco van Roemer en Theo's kamer niet te werken. Na bezoek van de nachtreceptioniste en Don Vito Corleone (hese fluisterstem) de belofte gekregen morgen een nieuwe kamer voor de heren te krijgen. Het was een warme nacht....